Zbudowany z trzech zwięzłych części (Allegro molto vivace, Moderato semplice ed espressivo, Presto con bravoura) utwór odzwierciedla zarówno nawiązania do rozwiązań harmonicznych i rytmicznych Bartóka czy Prokofiewa, jak i do rytmiki i melodyki ludowej. Środkowa sekcja (in modo d’una canzona rustica) Sonatiny przebiega na przykład w przejrzystej dwugłosowej fakturze, w duchu najlepszych kontrapunktycznych wzorców europejskiego folkloryzmu. Jest to jednocześnie kompozycja popisowa, o czym świadczą skrajne części przebiegające w szybkich tempach. Wspólnym rysem ich obu jest motoryczność, zróżnicowanie fakturalne i artykulacyjne, a także – by tak rzec – pewien rodzaj pianistycznej idiomatyki, dający przedsmak powstałych kilka lat później Suity preludiów i Sonaty.

 

Wykonawczy wzór Sonatiny ustanowił sam kompozytor nagrywając utwór dla Polskiego Radia.

 

Nuty do nabycia: PWM